Trial run

اولین نوشته ام رو برای استاد نگارش خلاق فرستادم. با موضوعی که خودشون تعیین کرده بودند. همون استادی که باعث شدند اینجا رو تأسیس کنم. مهمتر از این، همون استادی که باعث شدند شوق و انگیزه ی نوشتن جدی پیدا کنم، بعد از خیلی خیلی سال فقط فکرِ نوشتنِ جدی بودن. و حالا مثل انتظارِ اومدنِ نتایج کنکور، منتظر واکنششون هستم. قلبم تند میزنه. مثل بچه ها از ذوق، استرس گرفتم. :) 

منِ هیتلر

چند روزی هست که هیتلرِ درونم، زمام همه ی امور رو دست گرفته!

نارفیقان، عوض مزد به ما زجر دهند * گرچه خم گشت ز بار رفقا! شانه ما

بعضیها هیچ وقت متوجه اشتباهاتشون نمیشن، هیچ وقت.

نمی‌دانست که تنهایی را فقط در شلوغی می‌شود حس کرد

در همین لحظه و تنها با خوندن کمتر از 5-6 مطلب از وبلاگهای بیان این حس در من ایجاد شده که واقعا من رو چه به وبلاگنویسی؟ اصلا من وبلاگنویسم؟ اصلاتر نویسنده ام؟ میخوام باشم؟ خواهم بود؟

نسبیت و یقین، و دوباره سیاه، سفید، خاکستری

برق نرفته ولی در تاریکی اتاق نشستم.

من آمده ام

برای شروعی تازه، چه دلیلی بهتر از دیدار دوباره ی استاد عزیز ادبیات کودک بعد از بیشتر از یکسال.