ادامه از قبل:
وقتی بی مقدمه و وسط حرفها، میپرسی: «خوبی؟» یعنی حواست هست کی باید بپرسی. یعنی حواست به خوب و بد حالم هست. اصلا بعضی «خوبی؟» ها رو باید وقتی پرسید که میفهمی طرف خوب نیست. که با همین پرسیدنت، خجالت بکشه بگه «خوب نیستم» یا شاید هم واقعا همین سوال ساده، حالش رو خوب کنه...
+ عنوان: صدای تو، با هر لحنی که باشه قشنگه.
+خوبی؟
-الان خوب شدم :)
حالم رو بپرس! همین پرسیدن هات بدترین حالم رو هم خوب میکنه
امروز فیلیمو، لیستی از سریالهای جدیدش رو منتشر کرد. بعد از افزایش قیمت جنجالی اول امسال، این تعداد سریال خبرِ جالبِ جدیدیه. بعد از گذشت بیشتر از یکسال از کرونا و تبعاتش، تغییرات این‌چنینی بعید هم نبود. هرچند برای من که همیشه تمرکزم روی چندین حوزه، پخش و پراکنده است، خیلی قابل حدس نبود. حسن فتحی و مهران مدیری که چند سالی هست به شبکه نمایش خانگی روی آوردند، حالا با فیلیمو همکاری می‌کنند. کارگردان های دیگه ای که برای تلویزیون کار می‌کردند هم کم‌کم به همکاری با پلتفورم‌های پخش فیلم و سریال روی آوردند. و حالا دیدن اسم محمدحسین مهدویان که سریال ساخته و فیلیمو رو به عنوان سرمایه گذار انتخاب کرده خبر عجیب و در عین حال خوب امروز بود. نه فقط کارگردان‌ها، بلکه حضور بازیگران سرشناسی که قبلا در هر مدیوم و موضوعی کار نمی‌کردند هم نکته جالب دیگه ایه که نشون میده باید تغییر را پذیرفت و همیشه به سنت‌ها نچسبید. اولین بار از حضور هدیه تهرانی در یک سریال (همگناه) تعجب کردم و بعد هم حامد بهداد در سریالی نه چندان قابل بحث، و حالا بهرام رادان در آخرین اثر حسن فتحی.
قطعا این شیوه جدید تماشای فیلم و سریال، برای منِ تماشاگر، به خرید سی دی و دی وی دی ترجیح داره. ولی آیا میتونه جای رفتن به سالن های سینما رو هم بگیره؟ و آیا آزادی و سهولت ساخت سریال برای پلتفورم‌ها در مقابل محدودیت های اکران(از ممیزی تا تعطیلی سالن ها به دلیل همه‌گیری) باعث شده ساخت سریال با این شیوه جدید، سیر صعودی چشمگیری پیدا کنه؟ درباره قسمت سوم "خوب، بد، جلف" که به صراحت اعلام شد که شرایط فعلی مانع از ساخت شده بود، ولی چرا خیلی از کارگردان‌ها در سال‌های اخیر، ساخت سریال رو به فیلمسازی ترجیح دادند؟ آیا دلیلی به جز سود مادی وجود داره؟ مگه نه اینکه اثر هنری به خصوص در هنرهای تصویری، ساخته میشه تا دیده بشه و این تکنولوژی‌های جدید، دیده شدن رو سهل‌الوصول کردند؟
